Pikaso je najveći dio karijere proveo živeći i radeći u Francuskoj. Bio je dominantna ličnost u likovnim umjetnostima prve polovine prošlog vijeka i pokrenuo je inicijative za mnoge revolucionarne promjene u modernoj umjetnosti.
Iako se njegovo stvaralaštvo obično dijeli na više perioda, te podjele su donekle arbitrarne, pošto je njegova stvaralačka energija i mašta bila takva da je često istovremeno radio na bogatom repertoaru tema i u različitim stilovima. Uz Žorža Braka, jedan je od osnivača likovnog pravca kubizam.
Lično je to objasnio na ovaj način: „Mnoge različite načine koje sam koristio u mojoj umjetnosti ne treba smatrati evolucijom, niti koracima prema nekom nepoznatom idealu slikarstva. Kada sam imao nešto da izrazim, to sam radio bez razmišljanja o prošlosti ili budućnosti. Ne vjerujem da sam se koristio radikalno različitim elementima u različitim načinima moga slikarstva. Ako je predmet kojim sam se u datom trenutku bavio sugerisao drukčije tipove izraza, nijesam oklijevao da ih usvojim“.
Pikaso je demonstrirao izuzetan umjetnički talenat u ranim godinama, slikajući u naturalističkom maniru tokom djetinjstva i mladosti. Tokom prve dekade 20. vijeka njegov stil se promijenio dok je eksperimentisao sa različitim teorijama, tehnikama i idejama.
Nakon 1906, fovistički rad nešto starijeg umjetnika Anrija Matisa je motivisao Pikasa da istraži radikalnije stilove, čime je započelo plodno rivalstvo dvojice umjetnika. Njih su naknadno kritičari često upoređivali kao vođe moderne umjetnosti.
Pikasov rad se često karakteriše po periodima. Dok su nazivi mnogih njegovih kasnih perioda predmet debata, najšire prihvaćeni periodi njegovog rada su plavi period (1901–1904), ružičasti period (1904–1906), period afričkog uticaja (1907–1909), analitički kubizam (1909–1912) i sintetički kubizam (1912–1919), koji se isto tako naziva i kristalnim periodom.
Znatan dio Pikasovog rada tokom ranih 1910-ih i ranih 1920-ih je u neoklasičnom stilu, kok je njegov rad sredinom 1920-ih često karakterisan nadrealizmom. Njegovi kasniji radovi su često kombinacija elemenata njegovih ranijih stilova.
Pikaso je ostao po strani od katalonskog pokreta za nezavisnost tokom mladosti, iako je izržavao generalnu podršku i bio je u prijateljskim odnosima sa aktivistima unutar pokreta. On se nije priključio oružanim snagama za bilo koju stranu ili zemlju tokom Prvog svjetskog rata, Španskog građanskog rata i Drugog svjetskog rata. Kao španski državljanin u Francuskoj, Pikaso nije bio pod prinudom da se bori protiv njemačke invazije tokom dvaju svjetskih ratova.
Umro je 8. aprila 1973. godine u Mužinu u Francuskoj, dok je sa suprugom Žaklinom večerao u društvu prijatelja. Sahranjen u Šato Vovenarkesu u blizini Eks an Provans, posjedu koji je stekao 1958. godine.
